voorstel vir 'n homoseksualiteit besluit

Ek het vir lank myself weerhou daarvan om deel te neem aan die debat oor die Algemene Sinode se komende gesprek oor homoseksualiteit. Ek skryf hierdie ook maar versigtig, maar ek skryf omdat ek hoop dat die gesprek op die sinodevloer anders gaan loop as die gesprekke wat ek op facebook gesien het. Dit behoort.

Eerstens moet ek dalk sê wat ek in die debatte gehoor het (en wat ek gehoor het reflekteer natuurlik na wie ek geluister het, ek weet daar is 'n ander stem in die kerk, maar ek kom minder in daai kringe). Ek hoor twee baie negatiewe standpunte:

Die mees algemene is dat die kerk nou dadelik 'n besluit moet neem, en nie weer 'n kommissie moet aanwys nie. Ralph Barnard, wat 'n bekende stem in hierdie debat is, stel dit so:

"Hoop dat die komende NGK Sinode nie dwaas sal wees om "verder te studeer" oor die gaysaak nie. Wat nou nodig is, is volledige aanvaarding of totale afwysing van homoseksuele verhoudings. Grys areas bestaan nie hieroor nie."

Daar is skynbaar nogals 'n paar mense wat met hom saamstem.

Die ander ding wat ek hoor is 'n uiters negatiewe reaksie omdat die Algemene Sinode nie "gesprek" of "bespreking" wil toelaat nie. Die eerste plek waar ek die idee teëgekom het is in die aanhaling van Nadia in Jean se artikel in Rapport.

Kom ek begin by die laaste punt. Daar gaan gesprek wees by die sinode. Daar was gesprekke nadat die brief en voorstel ontvang is (ja, die gesprekke is dalk 'n kommissie genoem, maar ek ken amper al daai individue en ek weet hulle het actually met mekaar gepraat), daar is 'n verhelderende gesprek geskeduleer hieroor by die sinodesitting (soos met alle ander "groot" onderwerpe op die agenda), en die sessie waarin die voorstelle gaan dien lyk vir my redelik oop, soos wat gemaak word wanneer daar 'n lang gesprek verwag word. Natuurlik kan enige voorstel sonder gesprek deurgestem word, maar die mense wat die program bepaal het se raaiskoot is lyk my dat daar baie gesprek oor hierdie onderwerp gaan wees.

Die eerste punt van kritiek is dat daar 'n besluit geneem moet word. Soos met alle sulke versoeke aan enige vergadering gaan dit selde eenvoudig daaroor dat daar sommer enige besluit geneem moet word. Sulke versoeke beteken eintlik daar moet 'n spesifieke besluit geneem word. Op party plekke is die uitroep duidelik dat die besluit wat geneem moet word gevind word in die gewysigde voorstel (p25 van die PDF wat deur 26 lidmate (meeste van hulle teoloë) deur die moderamen van Wes-en Suid-Kaapland aangestuur word.

Op ander plekke is ek nie seker nie. Die beskrywingspunt vra immers nie dat die Algemene Sinode nou finaal klaarpraat nie. Die versoek is dat sekere stappe geneem word (verwysings na 'n selibaat lewe vir predikante weggeneem word en erkenning gegee word aan 'n permanente verhouding van 'n unieke aard), maar vra self dat daar nog verder gepraat word na hierdie sinode:

"gee opdrag aan die Algemene Taakspan Leer en Aktuele Sake om ondersoek te doen hoe so 'n verhouding aan Christelik-etiese verwagtinge kan voldoen"

Iewers is daar dus skynbaar 'n derde voorstel wat sê: "ons het nou klaar gepraat, dit is wat die NG Kerk sê, en dis nie nodig dat daar weer hieraan aandag gegee word nie". Niemand het egter daai voorstel ingestuur nie. Dalk kom dit van die vloer af.

In die gesprek wat plaasgevind het tussen die ontvang van die beskrywingspunt en die moderamen se alternatiewe voorstel, is daar nog 'n paar goed geflag wat nie in die beskrywingspunt van lidmate van Wes-en Suid-Kaapland genoem word nie. Hierdie beskrywingspunt erken dat daar gedink moet word oor "hoe so 'n verhouding aan Christelik-etiese verwagtinge kan voldoen", maar die gesprek na hierdie beskrywingspunt maak dit duidelik dat daar nog goed is waaroor gedink moet word: hoe dink ons oor kinders wat deur homoseksuele pare grootgemaak word en spesifiek oor hulle doop en pastorale begeleiding? Om hieroor te dink aanvaar egter dat daar permanente homoseksuele verhoudings is waarbinne kinders grootgemaak word.

Daar is ook 'n groter gesprek: die gesprek wat kerke reg oor die wêreld voer, en die moderamen se voorstel is dat die NG Kerk nie alleen nie, maar saam met ander hieroor moet praat.

Die dag wat ons 2007 se besluit geneem het, het baie van ons besef dat die implikasies is dat ons gemeentes en kerkrade nou gelos word om self te besluit of hulle ruimte maak vir homoseksuele verhoudings. Ons het natuurlik ook besef gemeentes en kerkrade kan die teenoorgestelde doen, en een van die gemeentes in die ring waar ek was het die geleentheid aangegryp om te verklaar dat aangesien die Algemene Sinode nou gesê het gemeentes moet besluit, besluit hulle "nee".

Alhoewel 2007 op papier gesê het "nee" vir verhoudings, dink ek punt 8 se implikasie was dat ons eintlik maar die deur oopgemaak het dat gemeentes uit die kas uit kan kom (excuse the pun) en openlik erken dat hulle hulle gay lidmate in permanente verhoudings ondersteun, ook op die kerkraad verkies, en dat hulle dit doen omdat die kerkraad hulle diskresie gebruik het om die verskille oor homoseksualiteit in liefde te hanteer. Ons het dit ook gedoen deur predikante uit te sonder vir 'n selibaat lewe, en met die stilte eintlik te erken dat ouderlinge en diakens en lidmate in permanente verhoudings kan wees. Ja, dit was 'n kompromie, dit was dubbelsinnig, daar skemer 'n groot stuk ongemak deur, maar tussen al die interne spanninge deur het ons dinge so bietjie oopgemaak.

Ek dink die twee voorstelle wat voor die sinode dien erken beide dat daar reeds baie homoseksuele lidmate in permanente verhoudings in ons gemeentes is. Ek dink ook die twee voorstelle erken beide dat die kerk ernstig moet praat oor die implikasies hiervan, oor hoe hierdie verhoudings binne die Christelike tradisie sal lyk, wat ons met vrae oor die doop moet maak (weereens gaan dit nie so erg oor toestemming nie, daar is al 'n paar sulke dope in die kerk gewees) en wat dit beteken vir pastorale begeleiding.

Ek dink ons gaan mekaar help as die Algemene Sinode erken dat daar eintlik 'n groeiende konsensus bestaan dat "daar 'n permanente verhouding met 'n eie unieke aard tussen twee mense van dieselfde geslag kan bestaan". Ek sê dit omdat dit is wat ek dink in gemeentes leef, voor enige verslae. Kom ons erken bloot net wat reeds daar is. Aan die ander kant dink ek ons sal mekaar help as ons ophou met hierdie "alles of niks" benadering, en dat ons nog vir lank gaan praat oor wat die implikasies is vir ons pastoraat, jeugbediening en wat nog als. As ons dit erken beteken dit immers nie dat ons presies weet wat dit beteken nie. Ek dink ons kan oopmaak, en steeds ruimte maak vir aanhou praat. 

So waarom vervang ons nie 1.5.2.1 van die moderamen se voorstel met punt 2 van die beskrywingspunt uit Wes-en Suid-Kaapland nie? Ons erken permanente verhoudings van 'n unieke aard, kan selfs verder dink oor wat hierdie unieke aard is, en besef dat ons nou moet ernstig praat oor wat hierdie realiteit in ons gemeentes beteken.

Dan sal ek hoop dat die kerk 'n baie bewustelike proses moet begin om met homoseksuele lidmate in gesprek te gaan, en saam met hulle te dink oor wat in die kerk moet gebeur, en nie oor hulle nie. Omdat ek amper almal op daai ad hoc kommissie ken waarna verwys is hierbo, weet ek ook dat dit 'n kommissie van heteroseksuele persone was, en daar is tog geen manier waarop ons so kan voortgaan nie. Een ding wat ons dan saam met homoseksuele lidmate moet bedink is wat hierdie permanente verhouding van 'n unieke aard beteken.

Op 'n totaal ander manier kan ons dalk oorweeg om die VGKSA se 2012 besluit te onderskryf. Ek dink hulle het 'n baie beter besluit op die tafel gesit as die NG Kerk.

Hier gaan ek stop. En ek besef deur hier te stop antwoord ek nie die eintlike wit olifant nie: homoseksuele predikante in permanente verhoudings. Dalk moet ons net erken dat punt 7 nie werk nie (ek het 'n vermoede daar is ook 'n redelike konsensus dat hierdie tipe inkonsekwentheid ons nie help nie), en dat die Algemene Sinode ATLAS versoek om riglyne vir die legitimasie van homoseksuele predikante daar te stel. Ek sê dit omdat ek vermoed dat hierdie die punt is waarop ons nog gaan sukkel om mekaar te vind. Maar dalk kan die Algemene Sinode ons egter weer verras met 'n manier waarop ons regkry om mekaar te vind.

Ek dink en gesels graag verder saam.